ERMENI HABER AJANSI

Norveçli misyoner Bodil Katharine Biorn 1905 yılında “ kadın misyonerler” örgutü tarafindan Osmanlı İmparatorluğuna görevle gönderilmesini hayatını nasıl etkileyeceğini düsünemezdi bile. O, 1915 Muş katliamlarının gölge tanığı. Yüzlerce kadın ve çocuğa bakmış ve ölumden kurtarmış. 1917 yılında ise Bodil Katharine Biorn Norveçe 2 yaşındaki Rafayel adlı bir erkek çocuğuyla geri dönmüş. Çocuğu vaftiz etmekten sonra büyük hümnist Fridyof Nansen’in adını veriyorlar.
”Armenpress” ajansı Bodil Biorn’ın torunu, Jussi Flemming Biorn ile özel röpörtaj yaptı.

-Norveç vatandaşlarının Ermeni Soykırımı ve Bodil B Biørn  n gibi insanların yaptığı cesurluklardan bilgileri var mı?

Sıradan Norveçliler Ermeni Soykırımı hakkında bilmiyorlar. 1920 yılında ise Norveç’te insanlar konudan çok daha haberdardı, çünkü o zaman gazetelerde Bodil ve diğerlerin Ermeni Soykırim hakkındaki yazıları çıkıyordu. Hem de Fridyof Nansen’in seyahatı ve 1922 yılında barış ödulünün alması sayesinde konuya Norveç toplumun ilgisi arttı.  Fakat daha sonraki zamanlar ilgi gittikçe azaldı.

-Büyük annenizin yaptığı hümanist işler hakkkında ne zaman öğrendiniz?

Ben büyük annemin yaptığı işleri hep biliyordum, çünkü birlikte yaşıyorduk. O 89 yasında hayatını kaybetti, o zaman ben 15 yaşındaydım.

-Bu hikaye hayatınızı nasıl etkiledı?

Ben, yarım Ermeni, yarım Finlandalı, ve aynı zamanda da Norveçli olduğumu hep biliyordum. Hiç bir zaman kimliğimle ilgili sorunlarım olmamış. Sıradan bir ailede yaşayan sıradan bir çocuktum. Annemin biraz komik Norveç-İsveçre- Finlandalı aksanı vardı. Babam’ın arkadaşlarımın babalarına göre sıradışı bir görunümü vardı ve akıcı bir şekilde İngilizce, Fransızca, Fince ve Arapca konuşuyordu.  Onunla gurur duruyordum ve Ermeni kimliğine önem vermiyordum, çünkü haberlerde Ermenistan hakkında konuşulmuyordu. Ermenistan, Sovyetler Birliğinin bir parçası olduğu için bize sanki kapalıydı. Babam Ermeniydi, annem Finlandalı.  Stockholm doğumluyum, kardeşim Finlada’da doğmuş, kız kardeşim Norveç’te. Büyük annem Norveçliydi. Ailemle gurur duyuyorumdum.

 
Soykırımdan sonra 100 yıl geçti ve bu olaylar uluslararası toplum tarafından gereken bir şekilde kınanmadı. Ermeni Soykırımının uluslararası tanınmasını sağlamak için ne gibi adımlar atılmalı.

Sosyal paylaşım sitelerinin insanların görüşlerinin değiştirilmesi ve birçok ulusal ve uluslararası soruna ışık tutması açısından güçlü olduğunu belli. Hatta siyaset bilimciler de kendileri rahasız eden konuları seslendirmek için Facebook ve Twitter-i kullanıyorlar. Sadece 24 Nisan değil, bütün yılın anma bir yıl olması gerekiyor.  Sanırım 24 Nisan Ermeni Soykırımının ulusalararası tanınma sürecinin başlangıcı olmalı. Ermeniler Yahudilerin yaptığı gibi, Türkler tarafından el konulan Ermeni mülkünü geri istemeli. Tarihi gerçekleri çarpıttırmak için yabancı siyasetçileri ve tarihçileri satın alan Türk politikasına son verilmeli.

Ermeni Soykırımı’nın 100. yılında Ermenistan’a gelip Ermeni halkının yanında durmayı planlıyor musunuz?

Tabii ki, 24 Nisan’da Tsitsarnakaberd’te olacağım. Tek başıma değil,  Kragero Belediyesi başkanıyla bir grup Norveçler, aile üyelerim, arkadaşlarım ile geleceğim.Ermeni Soykırımı Kurbanlarını anmak için dünyanın çeşitli ülkelerinden gelen Ermenileri görmelerini istiyorum.