ERMENI HABER AJANSI

“Geghard” Bilimsel-Analitik Vakfı tarafından yayımlanan kapsamlı analizde, Azerbaycan’da reşit olmayanlara yönelik cinsel istismarın ciddi ve sistematik bir toplumsal sorun haline geldiğine dikkat çekildi. Makalede, resmi istatistiklerin yetersizliği ve devlet kurumlarının eylemsizliği, sorunun büyümesine katkı sağlayan başlıca etkenler olarak öne çıkıyor.

Vakıf, hem yerel insan hakları savunucularının hem de uluslararası kuruluşların konuyla ilgili endişelerini paylaştığına işaret etti. Özellikle bazı bölgelerde küçük yaşta kız çocuklarının zorla fuhşa sürüklendiği, yetkili kurumların ise bu tür vakalara kayıtsız kaldığı bildirildi.

Azerbaycan İstatistik Komitesi’nin verileri, 15-19 yaş aralığında gerçekleştirilen yapay gebelik sonlandırmalarında son yıllarda belirgin bir artış yaşandığını gösteriyor. 2023 yılında bu yaş grubundaki 2.596 vakadan 68’i, 15-17 yaş aralığındaki çocuklara aitti.

Geçmiş yıllarda sokakta yaşayan küçük çocukların cinsel ve fiziksel şiddete maruz kaldığı, bazı vakalarda hastalık taşıdığı tespit edilen çocukların olduğu ve bu durumun haberleştirildiği aktarıldı. Lerik bölgesinde yaşanan bir diğer vakada, bir yerel yetkiliyle bağlantılı kişinin 14 yaşında bir kıza tecavüz ettiği ve olayın video kaydına alındığı belirtildi.

Vakıf, kamuoyunu sarsan bazı olayların ardından bile yetkili kurumların etkili adımlar atmadığını vurguladı. Ayrıca, erken evlilik adı altında yaşanan bazı durumların aslında reşit olmayanlara yönelik cinsel istismarı perdelediği, ancak bu vakaların çoğunlukla aileler tarafından gizlendiği ifade edildi.

Hukukçu Zibeyda Sadıkova’nın değerlendirmelerine yer verilen makalede, Azerbaycan’da çocukların cinsel sömürüsüne ilişkin ceza yasasında ciddi boşluklar bulunduğu, soruşturma süreçlerinin yeterince uzmanlaşmamış olduğu ve kurumsal koruma mekanizmalarının eksik kaldığı belirtildi.

Uluslararası belgeler ve sözleşmelere taraf olmasına rağmen Azerbaycan’ın, çocukları cinsel sömürüden korumak için gerekli önleyici ve destekleyici yapıları oluşturmakta yetersiz kaldığı sonucuna varıldı. Makalede, istatistiklerin eksikliği, mağdurların sessizliği, yetkililerin hareketsizliği ve bazı durumlarda ailenin çıkarları doğrultusunda şiddetin gizlenmesinin sorunun görünürlüğünü daha da azalttığı ifade edildi.